عشق است زنده یاد ناصر خان حجازی و استقلال

 دیشب نو کمپ حال و هوای دیگری داشت . شاهد جشن باشکوهی برای مردی بود که چهار سال برای باشگاه و شهرش افتخار آفرید تا از او بعنوان پرافتخار ترین مربی دوران یاد شود .او کاری را کرد که تاریخ بارسا را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد شاید کمتر پیش آمده که در وداع با مربی که تنها چهار سال سکان تیمی را در اختیار داشته ، چنین مراسم باشکوهی گرفته شود مراسمی بسان قهرمانی در لالیگا یا چمپیونز لیگ یا حتی بزرگتر از آن .همه از کوچک و بزرگ نوشته ایی در دست داشتند که بنوعی در تکریم و سپاس از مرد پر احساس و پر عاطفه کاتالانی  بود 

 

 

  

 

بعد از حرفهای پپ ، بازیکنان به رسم جشن های پس از قهرمانی او را به هوا پرتاب کردند و دست آخر در زمان رفتنش به رختکن به پاس احترام و زحماتش مانند قهرمانان  ، تونلی را در دو طرف او بستند پپ با همان پاهای پرانتزی اش رفت و رفت و رفت تا گم شد در همان نیمه شب غم انگیز دیشب .گفته بود خسته است و میخواهد ضمن استراحت به کارهای مهمتری نسبت به فوتبال بپردازد اما خوب میداند برای او و خیلی های دیگر مهمترین چیز این زندگی و دنیا فوتبال است که اگر همین فوتبال نبود تمام دنیا به ذره ایی نمی ارزید .چهار روز که استراحت کند و کمی سر فرم آید باز دلتنگی هایش برای بارسا و بچه ها شروع میشود حالا خیلی سخت است که صبح بیدار شود و بداند قرار نیست سر تمرین برود قرار نیست مسی و چابی و اینستا را از نزدیک ببیند و کمی سر به سر پویول و پیکه بگذارد و پدرو را در آغوش بگیرد و قرار نیست........پپ میدانی دنیا خیلی سخت میشود خیلی سخت